ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ ΘΕΜΑΤΑ

Στο συγκεκριμένο άρθρο, θα προσδιορισθούν τα προαναφερθέντα κοινωνικά προβλήματα, αλλά και το πώς επηρεάζουν τους νέους, τόσο ψυχικά όσο και κοινωνικά. Επίσης, θα προταθούν κάποιοι ενδεικτικοί τρόποι αντιμετώπισης του φαινομένου.

Αν παρατηρήσουμε, λοιπόν, τη σημερινή κοινωνία θα προσέξουμε αναμφίβολα την αδιαμφισβήτητη πτώση του βιοτικού επιπέδου σε σχέση με αυτό των προηγούμενων δεκαετιών. Πράγμα απολύτως λογικό αν αναλογισθούμε την τραγική μείωση μισθών που πηγάζει άμεσα από την ανεργία. Με αυτό τον τρόπο, οι νέοι σήμερα ωριμάζουν μέσα σε ένα περιβάλλον απαισιοδοξίας και μοιρολατρείας, ανίκανοι να βοηθήσουν ή έστω να βιοποριστούν. Πέρα, όμως, από την οικονομική δυσπραγία, οι νέοι βρίσκονται αντιμέτωποι σήμερα με κοινωνικές ανισότητες, ανήκουστες μέχρι πρότινος για τους περισσότερους. Πιο συγκεκριμένα, οι άνθρωποι πλέον χωρίζονται σε ευκατάστατους και άπορους. Έτσι και οι νέοι χωρίζονται σε αυτούς που εργάζονται και σε αυτούς που ψάχνουν εργασία. Παρά το μεγάλο ποσοστό που καλύπτει η δεύτερη ομάδα, τα άτομα που ανήκουν σε αυτήν τείνουν να περιθωριοποιούνται και να θεωρούνται εσφαλμένα αργόσχολοι. Λόγω αυτού, οι νέοι επιβαρύνονται τόσο πολύ ψυχοπνευματικά, που δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν άντεξαν την πίεση και αφαίρεσαν την ίδια τους τη ζωή.

Από την άλλη μεριά, δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα από την ανεργία δημιουργήθηκαν σοβαρές κοινωνικές εξεγέρσεις και αναταραχές. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι από εξαθλιωμένους λαούς και ρημαγμένες κοινωνίες γεννήθηκαν οι πιο μεγάλες επαναστάσεις της σύγχρονης ιστορίας. Πριν, όμως, φθάσει σε αυτό το σημείο η κατάσταση, τα ποσοστά των φαινομένων κοινωνικής παθογένειας έχουν σίγουρα εκτιναχθεί στα ύψη. Πιο αναλυτικά, οι άνθρωποι, δίχως να έχουν κάποια άλλη διέξοδο, στρέφονται στα ναρκωτικά ή και την εγκληματικότητα. Οι μεν αισθάνονται πως όλα είναι μάταια και εν συνεχεία διακατέχονται από μία παθολογική αδιαφορία, η οποία δεν τους επιτρέπει να ενδιαφερθούν ούτε για την ίδια τους τη ζωή, ενώ παράλληλα οι δε θεωρούν πως μόνο η παρανομία μπορεί να τους εξασφαλίσει τα προς το ζην.

Παρόλ’ αυτά, δεν είναι πολύ αργά. Μπορούμε να αποκαταστήσουμε την ευημερία της κοινωνίας μας, αν εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης στηριγμένο σε τρεις άξονες. Αρχικά, αυτό το πρόγραμμα θα περιλαμβάνει τα μέτρα που πρέπει να λάβει η πολιτεία. Σημαντικό είναι, λοιπόν, να μειωθεί τόσο το ωράριο εργασίας όσο και το όριο συνταξιοδότησης. Έτσι, θα δοθεί σε περισσότερους ανθρώπους η ευκαιρία να ασκήσουν το επάγγελμά τους, αλλά και οι άνθρωποι της μέσης ηλικίας που μένουν ξαφνικά άνεργοι δε θα είναι καταδικασμένοι σε μία ζωή πενίας. Επιπροσθέτως, το κράτος θα υποχρεούται να διαθέτει κεφάλαια τόσο για την επιχορήγηση εργοδοτών για την πρόσληψη νέων εργαζομένων όσο και για την ενθάρρυνση επενδύσεων σε νέες τεχνολογίες. Στη συνέχεια, πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη σημασία στην αποκέντρωση και στην περιφερειακή ανάπτυξη, αφού κύρια αιτία της ανεργίας αποτελεί και η αστικοποίηση.

Επίσης, η εκπαίδευση θα παίξει βασικό ρόλο στην εξομάλυνση της κατάστασης. Κατά πρώτον, θα πρέπει να υπάρξει επιτέλους αντιστοιχία μεταξύ της εκπαίδευσης και των κοινωνικοοικονομικών αναγκών της χώρας. Λόγω της χρησιμοθηρικής εποχής στην οποία ζούμε θα πρέπει, δηλαδή, να καταργήσουμε κάποιες διεξόδους σπουδών, οι οποίες θεωρούνται εναλλακτικές και κατά συνέπεια πολυτέλεια για τους καθημερινούς ανθρώπους. Κατά δεύτερον, το εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει να οργανώσει ημερίδες επαγγελματικού προσανατολισμού, στην προσπάθειά του να στρέψει τους μαθητές σε μη κορεσμένα επαγγέλματα. Εδώ, στην Ελλάδα, έχουν γίνει οι πρώτες προσπάθειες, θεσπίζοντας το μάθημα του “Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού”, παρόλ’ αυτά δεν πρέπει να εφησυχαζόμαστε αλλά να προσπαθούμε συνεχώς για κάτι καλύτερο. Τέλος η κοινωνία μπορεί και αυτή να βοηθήσει, αποβάλλοντας τη λανθασμένη νοοτροπία των περισσοτέρων ανθρώπων όσον αφορά την κατωτερότητα των χειρωνακτικών επαγγελμάτων. Θα πρέπει, λοιπόν, όλοι μας να συνηδειτοποιήσουμε πως δεν είναι δυνατόν να γίνουμε όλοι γιατροί ή δικηγόροι.

Εν κατακλείδι, το πρόβλημα της ανεργίας είναι διεθνές και χρήζει άμεσης προσοχής και αντιμετώπισης. Η νεολαία δε θα έπρεπε να εισάγεται τόσο βίαια και απότομα στον “στον κόσμο των μεγάλων” αλλά θα έπρεπε να ζει τα νιάτα της ανέμελη χωρίς σκοτούρες. Αυτό είναι ένα δικαίωμα των νέων, που δυστυχώς έχουν στερηθεί και είμαστε όλοι υπεύθυνοι να τους το παρέχουμε ξανά.

Μαρίζα Ηλιάδη